Περιφεριακές ηγεμονίες : Η περίπτωση της Τουρκίας

Abstract

Η παρούσα εργασία αναλύει το πλαίσιο στρατηγικών που υιοθετεί η Τουρκία προκειμένου να επιτύχει τις φιλοδοξίες και βλέψεις της για την ανάδειξή της σε περιφερειακή ηγεμονική δύναμη στην περιοχή του γεωπολιτικού της ενδιαφέροντος. Η ανάλυση των σχετικών ζητημάτων επιχειρείται μέσω του πρίσματος των βασικών θεωριών διεθνών σχέσεων όπως ο ρεαλισμός, φιλελευθερισμός και κονστρουκτιβισμός όπως επίσης και των εννοιών της πολυπολικότητας, του νεο-περιφερειασμού αλλά και των διαφοροποιήσεων μεταξύ της σκληρής ισχύος (hard power) και της ήπιας ισχύος (soft power). Παράλληλα αναλύονται διεξοδικά οι πολλαπλές πτυχές της τουρκικής στρατηγικής μέσω συγκεκριμένων μελετών περιπτώσεων. Ειδικότερα αναλύεται η ιδεολογική και θρησκευτική επιρροή που χρησιμοποιεί η Τουρκία μέσω του νεο οθωμανικού αφηγήματος αλλά και η πολιτιστική διπλωματία, η οικονομική και επενδυτική διείσδυση αλλά και ο τρόπος διαχείρισης κρίσεων εκ μέρους της Τουρκίας όπως επίσης και η σύναψη πολυμερών συμμαχιών. καθώς και η διαχείριση κρίσεων και οι πολυμερείς συμμαχίες. Στο καταληκτικό κεφάλαιο γίνεται η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των στρατηγικών αυτών, αλλά και των περιορισμών που αποτελούν απότοκο εσωτερικών και εξωτερικών εμποδίων, της δράσης ανταγωνιστών δρώντων καθώς και την ύπαρξη θεσμικών εμποδίων. Η μελέτη καταλήγει με προτάσεις για μελλοντική έρευνα, προτείνοντας προσεγγίσεις συγκριτικού κυρίως προσανατολισμού για την σε βάθος κατανόηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και των στρατηγικών που υλοποιεί για την εδραίωσή της ως περιφερειακής ηγεμονίας.